Kościół karmelicki Wniebowzięcia NMP i Św. Józefa Oblubieńca w Warszawie budowany był od 1643 roku przez około 100 lat. Nosił cechy stylu barokowego, a powstał na planie krzyża dla zakonu Karmelitów Bosych. Kościół stał na Krakowskim Przedmieściu, między pałacami: Koniecpolskich i Krasickich. Krasiccy swój pałac podarowali zakonowi i tak w 1639 roku powstała tu kaplica oraz rozpoczął działalność klasztor Karmelitów. Wszystkie kościelne ołtarze zaprojektował królewski architekt króla Władysława IV - Tylman z Gameren. Potop szwedzki zniszczył ową świątynię w 1655 roku i wkrótce rozpoczęła się budowa obecnego kościoła, która trwała aż do 1701 roku. W świątyni znajduje się obraz Matki Boskiej Różańcowej - podarowany Janowi Sobieskiemu przez papieża Innocenta X za zwycięstwo nad Turkami. W latach 1762-80 świątynia zyskała bardzo nowatorską, piękną klasycystyczną fasadę z piaskowca autorstwa Efraima Szregera, z dwoma piętrami kolumn, posągami Świętych oraz dzwonnicami w kształcie kadzideł. Na samym szczycie fasady umieszczono wielką blaszaną kulę, od której wzięło się powiedzenie spuchnąć jak karmelicka bania. Wokół niej wije się wąż z jabłkiem w pysku, przyciśnięty złocistym kielichem z hostią. Ta historyczna fasada zachowała się do dzisiaj, gdyż nie ucierpiała podczas II wojny światowej.
