Dzwonnica przy Bazylice Katedralnej w Sandomierzu to wysoka, wzniesiona z kamienia, barokowa wieża. Pierwsza dzwonnica sandomierskiej kolegiaty usytuowana była po południowej stronie kościoła, od strony Wisły. Miejsce jej lokalizacji było jednak niefortunne, jako że nieuregulowana rzeka często podmywała krawędź kolegiackiego wzgórza. Efektem osłabienia podłoża było polecenie władz kościelnych, by tylko znamienitym osobom dzwonił największy z dzwonów. Dzieła zniszczenia dokonał potop szwedzki, kiedy to w wielkim pożarze spłonął dach kolegiaty i część dzwonnicy, a dzwony uległy stopieniu. Do budowy nowej dzwonnicy przystąpiono w 1737 roku. Została usytuowana w miejscu domu świątników, który wyburzono, a świątników ulokowano w domu, który dziś stanowi fragment plebanii. Świątnicy rekrutowali się z pobliskich Świątnik i w kolegiacie pełnili różne posługi oraz byli dzwonnikami. Pierwszy etap prac został zakończony w 1741 roku, lecz powolne tempo budowy i słabo zabezpieczony hełm dzwonnicy spowodowały zmurszenie drewnianych elementów wieży i konieczność ich wymiany. Do zakończenia budowy doszło ostatecznie w roku 1760, kiedy to zakupiono blachę miedzianą na pokrycie hełmu.